Çok ani kararlar almanın ötesinde ,benim aldığım
kararların pek bi boka benzemediğini farkettim.
Karar almaktan aciz bi insan olmanın sıkıntısını uzun
bir süre daha taşıyacak olmakta cabası.Bunun
böyle olmasındaki etkenleri araştırmaksa ahmaklık elbette.
Çözüm getiremeyeceğim şeylere kafa yormamam
gerektiğin öğreneli çok olmadı çünkü.Fazlaca melankolik
takılan bir arkadaşımdan edindiğim izlenimler asla
onun gibi bir insan olmayacağımdan yanaydı.Böyle
yazdığıma bakmayın,aslında ben kabına sığamamakla
birlikte beni o kabın içine beni hangi ara kim soktuysa
onlara sövmekle zamanını çarçur edebilen bi kızım.
Taze durmayı unuttuğum şu şubat gününde,ben nasıl naif olsam…
Şu an şu saatlerde hala devam etmekle birlikte bu
dünyadan olmayan bi insana karşı hani kalp çarpıntıları
olur ya ya da deprem dalgaları bi inip bi çıkar işte öyle
gibimsi duygular besliyorum.Davranışları karşısında
kimi zaman-çoğunlukla- sahte karşılıklar verip ,belki de
aynı samimiyetsizlikle cevaplar alıyorum.siktirip gitmesini
istediğim anda öyle bir şey söylüyor ki ben de öyle demek
istememiştim zaten diyorum.Aslına bakarsan ben ne
söylemek istediğimi bilmiyorum.Belirsizlik kadar insanın
beynini siken daha bişey yok.yok bence.
Bir karmaşa ,hep yara bere.
Ben kendimi bırakıpta vardığımda ona- çok yorulmuş halimle -
bi bok olmuyo.çok sıkıldım.
hani ''bazı kızlar amk filan yazıyorlar ya'' işte o an
tırnak içindeki cümlenin öznesini yazarken yanlış
bi seçim yaptığımı düşünüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder